Κοντεμπλάριο

       Έκατσα να σας εύρω ναμπου κάμνετε, ναμπου γράφετε, πως επροχωρήσαν οι ζωές σας, εσάς που ακολουθούσα τα μπλογκς σας τότε που ήταν ο Χριστός μιτσής. Κατ’αρχάς, εν θα με πιστέψετε, αλλά πραγματικά εν εκατάλαβα ότι η τελευταία φορά που εμπήκα να θκιεβάσω μπλογκς ήταν περίπου το 2014! Εγίναν τόσα πράματα στη ζωή μου που τότε, τζιαι ακόμα πάω τριφτός η αλήθκεια είναι, τζιαι μες το νου μου είχα ακόμα ο τάδε έτσι, η τάδε άλλωσπως. Ούτε. Καν. Κοντά. Άλλοι αλλάξετε χώρες, άλλοι εζευκαρώσετε, επαντρευτήκετε, εχωρίσετε, εκάμετε (τζιάλλα) κοπελλούθκια, εν έχω λόγια. Ίνταλως περνά ο τζιαιρός...      Εν μες τη ζωή τούτα ούλλα βέβαια, παντελώς αναμ ενόμενα για τους περισσότερους, αλλά διαφορετικά σκέφτεται κάποιος που εν στα εικοσι-τόσα του αρχές των 2010 s τζιαι διαφορετικά κάποιος στα τριαντα-τόσα του αρχές των 2020 s . Μετά που πανδημίες, λιμούς, λοιμούς τζιαι καταποντισμούς ειδικά, αλλάσσουν οι προτεραιότητες, εν είμαστεν πλέον διατεθειμένοι να θυσιάσου...

     Κάποτε γράφω συνειδητά τζιαι κάποτε σπουρτούν οι λέξεις που το στόμα μου τζι εν προκάμνω να τες συνάξω. Τζιαι για μια στιγμή φαίνουνται μου καλές, τζιαι ώριμες, τζιαι καλοψημένες. Τζι ύστερα πατώ το ευλοημένο το publish τζιαι καταλάβω ότι έφκαλα τες που το φούρνο της κκελλές μου ωμές τζιαι λασπωμένες, τζιαι κόφκεται η ανάσα μου τζιαι βουρώ να τα συνάξω, άμπα τζιαι προλάβει κανένας τζιαι δακκάσει τζιαι κορτατζιάσει με τούτα που θκιαβάζει. Άλλες φορές προσπαθώ να με πείσω πως εν εντάξει να θκιεβάζουν αθθρώποι ξένοι, μα που σε ξέρουν καλά -ξέρετε ποιοί είσατε-, τα σσώψυχα σου. Τζιαι κάποιες φορές, πιό σπάνια, τζιαι IRL γνωστοί σου.      Η τελευταία φορά που έκαμα τέθκοιο λεξο-μπάρμπεκιου ήταν στες εννιά του Μάρτη το 2012. 11 ολόκληρα χρόνια πριν. Πνιμένος μες το συναίσθημα, μες τες ορμόνες, τες αδικίες της ζωής. Τζιείνο το πράμα που εν σε χωρεί το πετσί σου. Αν το επέρασες ποττέ ξέρεις για ήντα πράμα μιλώ. Αν όι, ζηλεύκω σε... Τέλοσπαντων, στο μακρινό...