Κοντεμπλάριο

 Τζ’ αν εμείνισκες τούρτζιε έσσω σου Τζ’ αν εκάθεσουν τρικωμίτη στ’αυκά σου Τζ’ αν άμπλεπες εθνάρχη νάκκον πιό τζει που την   τσιούππα σου Χαράματα στην Μεσαρκάν μου εν να έφκαλλα παττίχαν άνυδρην, γλυτζιάν μέλι! Μετά το μεσημέριν εν να επήεαννα για μπάνιο στο Golden Sands Τζιαι μετά για φαΐ στο Ακταίον Για περπάτημαν το απόγευμα στην Δημοκρατίας τζιαι καφέν εις το Edelweiss Σινεμά στου Χατζηχαμπή τζαι μετά στο Perroquet για χορό Τζιαι τη νύχτα να τζιοιμηθώ πας την ταράτσα του σπιθκιού στο χωρκό, δίχα στρώμα, δίχα σσιεπάσματα, δίχα όνειρα, δίχα έννοιαν εις τον κόσμον ολάκερον

Κάποιες φορές, ο απόηχος του ναζισμού αντηχεί ανατρισιαστικά τζιαι απόκοσμα σε ξεχασμένες γωνιές της Γερμανίας. Περνάς μπροστά που ένα δάσος με το τρένο τζιαι πετάσσεται άξαφνα μπροστά σου η κούγκρενη είσοδος ενός καταφυγίου (Bunker) τζιαι μετά εξαφανίζεται όσον απότομα εμφανίστηκε τζιαι μεινίσκεις να αναρωθκιέσαι αν το εφαντάστηκες ή αν όντως το είδες. Αν μεινίσκεις σε πόλη που ήταν έστω ελάχιστα σημαντική το πρώτο μισό της δεκαετίας του '40, μια‑θκυό φορές το χρόνο πιάννεις έκτατην είδηση ότι ευρέθηκε πόμπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που εν εξερράγη, σε μιαν άκυρη γειτονιά, τζιαι αν είσαι μες την ζώνη εκκένωσης πρέπει να φύεις που έσσω ώστι να πουν ότι αφοπλίσαν την τζιαι εν οκκέι να πάεις πίσω. Αν ξέρεις τζιαι λλίον την ιστορία τούντου τόπου, πέρα που έναν σχετικά σπάνιο επίθετο τζιαι ένα μουστακούι τραπεζιόσχημο, κάθε φορά που θωρείς μιαν προτομή του φον Χίντενμπουργκ σκέφτεσαι πόσον εύκολα τζιυλά μια χώρα που μιαν σχετικήν ισορροπία στο χάος, που το φαινομενικά λειτουργικ