Κοντεμπλάριο

Εν το πιστεύκω ότι έκαμα 20 χρόνια να σε γνωρίσω, ότι μπορεί να επέρασα ποττέ δίπλα σου πριν σε ξέρω τζιαι να μεν σου έδωκα σημασία, ότι επεράσαν τόσα χρόνια τζιαι η αγάπη μου για σένα μεγαλώνει ακόμα, ο θαυμασμός μου για σένα μεγαλώνει ακόμα, ότι τόσα χρόνια μαζί τζιαι η καρθκιά μου ακόμα τσιμπά άμμαν σε βλέπω... Τζιαι σήμμερα... σήμμερα εν η μέρα σου! Η μέρα που γιορτάζουμεν το πιό γλυκό, έξυπνο, καλοσυνάτο, αστείο, ερωτιάρικο πλασματούι που είχα την ευκαιρία να κοιτάξω ποττέ μες τα μμάθκια, που είχα την ευτυχία να κρατήσω ποττέ μες τα σιέρκα μου! Αλλό μιαν γύρα γενέθλια τζιαι το μόνο που θέλω εν εσένα μες τ'αγκάλια μου! Αλλό μια χρονιά που μεγαλώσαμε μαζί. Αλλο μιαν που οι έφηβοι ακόμα φιλιούνται! Τζι' αν κάμνουμε ρυτίδες Φεγγάρι μου μεν 'ροθυμάς, εν που γελούμεν ούλλη μέρα μαζίν σαν τους χάχες! Τζι' αν εκρεμμάσαμεν νάκκον Γρουσάφιν μου μεν έσιεις 'γνιάν, εν που 'ν' το βάρος της αγάπης μας ΤΟΣΟ! Τζι' αν μας πονούν πιόν τα γόνατα Φως μου μεν νεκαλιάς,

 Οι γονιοί μου εζήσαν μες την τένταν μιαν εφτομάν, ένα μήναν, ένα γρόνον, εμέναν η τέντα όμως εν μες την ψυσιήν μου, εκόψαν μου τα χρόνια μου τα παιδικά που τον άμμον τζι' εσύραν μου τα μες τα βορβόπηλα...

 Τζ’ αν εμείνισκες τούρτζιε έσσω σου Τζ’ αν εκάθεσουν τρικωμίτη στ’αυκά σου Τζ’ αν άμπλεπες εθνάρχη νάκκον πιό τζει που την   τσιούππα σου Χαράματα στην Μεσαρκάν μου εν να έφκαλλα παττίχαν άνυδρην, γλυτζιάν μέλι! Μετά το μεσημέριν εν να επήεαννα για μπάνιο στο Golden Sands Τζιαι μετά για φαΐ στο Ακταίον Για περπάτημαν το απόγευμα στην Δημοκρατίας τζιαι καφέν εις το Edelweiss Σινεμά στου Χατζηχαμπή τζαι μετά στο Perroquet για χορό Τζιαι τη νύχτα να τζιοιμηθώ πας την ταράτσα του σπιθκιού στο χωρκό, δίχα στρώμα, δίχα σσιεπάσματα, δίχα όνειρα, δίχα έννοιαν εις τον κόσμον ολάκερον

Κάποιες φορές, ο απόηχος του ναζισμού αντηχεί ανατρισιαστικά τζιαι απόκοσμα σε ξεχασμένες γωνιές της Γερμανίας. Περνάς μπροστά που ένα δάσος με το τρένο τζιαι πετάσσεται άξαφνα μπροστά σου η κούγκρενη είσοδος ενός καταφυγίου (Bunker) τζιαι μετά εξαφανίζεται όσον απότομα εμφανίστηκε τζιαι μεινίσκεις να αναρωθκιέσαι αν το εφαντάστηκες ή αν όντως το είδες. Αν μεινίσκεις σε πόλη που ήταν έστω ελάχιστα σημαντική το πρώτο μισό της δεκαετίας του '40, μια‑θκυό φορές το χρόνο πιάννεις έκτατην είδηση ότι ευρέθηκε πόμπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που εν εξερράγη, σε μιαν άκυρη γειτονιά, τζιαι αν είσαι μες την ζώνη εκκένωσης πρέπει να φύεις που έσσω ώστι να πουν ότι αφοπλίσαν την τζιαι εν οκκέι να πάεις πίσω. Αν ξέρεις τζιαι λλίον την ιστορία τούντου τόπου, πέρα που έναν σχετικά σπάνιο επίθετο τζιαι ένα μουστακούι τραπεζιόσχημο, κάθε φορά που θωρείς μιαν προτομή του φον Χίντενμπουργκ σκέφτεσαι πόσον εύκολα τζιυλά μια χώρα που μιαν σχετικήν ισορροπία στο χάος, που το φαινομενικά λειτουργικ

Ένηξέρω αν ήταν πάντα έτσι, στην Κύπρο, στην Ευρώπη, στον κόσμο γενικά, αλλά εξύπνησα μιαν ημέρα τζιαι εσυνειδητοποίησα πόσο συχνά, πλέον, μιαν ΑΠΟΨΗΝ που μπορεί να έχουμεν μες τον νού μας, θεωρούμεν την απόλυτη. Την μιαν τζιαι μοναδικήν, αδιαμφισβήτητην αλήθκεια, που ισχύει καθολικά· παντού τζιαι για ούλλους. Οι άντρες εν έτσι, οι γεναίτζιες εν άλλωσπως· οι νέοι κάμνουν έτσι, οι γέροι άλλωσπως· οι ευρωπαίοι έτσι, οι ασιάτες άλλωσπως· οι δικοί μας έτσι, οι άλλοι άλλωσπως. Καμιά διάκριση, καμιά ατομικότητα, καμιά μέση γραμμή. Πάντα άσπρον ή μαύρο, ποττέ γκρίζο. Επικοινωνούσαμεν ποττέ καλλύττερα σαν αθθρώποι; Εν αθθυμούμαι... Πως μπορεί κάποιος να γενικεύκει με τόσην ευκολία, τόσον άμεσα, τόσον απόλυτα; Μιλώ πάντα για πράματα που εν απόψεις, που εν έχουν επιστημονικήν αλήθκεια. Έσιει πολλά θέματα που μπορεί ναν κοντροβέρσιαλ τζιαι να συζηθκιούνται ΣΑΝΝΑ τζιαι εν απόψεις, τα εμβόλια, η ομοιοπαθητική, αν υπάρχει «η θεραπεία του καρκίνου», αλλά τούτα εν απαντημένα ξεκάθαρα τζιαι μετρημένα

               Καμμιά φορά μπαίνω σε τζιείνο το trance , ένηξέρω πως άλλωσπως να το περιγράψω, που εν σκέφτουμαι απολύτως τίποτε. Ακούω. Θωρώ. Παρατηρώ. Κλειδώννει το δείν μου, σαν το λαωνικό που φερμάρει, πας σε ένα σημείο τυχαίο τζιαι μες το κρανίο μου επικρατεί... ηρεμία. Τζιείνη την ώρα μπορώ να πεταχτώ σε πολλά μακρινά μέρη. Πάντα όμως τούντα μέρη εν απόμακρα τζιαι ήσυχα, χωρίς σκέψεις, χωρίς το βάρος της καθημερινότητας. Απλά υπάρχω τζιαι ταξιδεύκω με το νου μου. Αν εφκήκες ποττέ σ’ένα βουνόν έναν δειλινόν ήσυχο τζιαι απλά έκατσες πας σε ένα ρότσο τζιαι ανάπνευσες αέρα καθαρό χωρίς να μιλάς, να νεκατώνεσαι, να γυρεύκεις το κινητό σου για να φκάλεις στόρυ το view ... τζιείντο πράμα. Την τελευταία φορά που μου εσυνέβηκεν τούτον έβαλε με σε σκέψεις, έκαμεν με να συνειδητοποιήσω πόσον ξένος είμαι. Ξένος. Άλλωσπως πλάσμαν. Όι ξεχωριστό. Όι ιδιαίτερο. Όι σημαντικόν ή αξιόλογον. Άλλωσπως. Πολλά ευρωπαίος για την Κύπρο, πολλά ανατολίτης για την Ευρώπη, πολλά ευγενικός, πολλά αδέξιος κοιν

 Ίντα θερκόν ανήμερον η μοναξιά Ήσυχα τζι αθόρυβα ποκλούθεται μες τ’αντζιά σου Χώννεται τζιαι κάμνει υπομονήν μες το σσωβλάντζιν σου, ώστι ν’άρτει η ώρα της ν’αναστηθεί Να τυλίξει την καρκιά σου μες τη χούφταν της   Τζ’ίντα πεθύμησα να σφίξω τες μιλλούες σου μες την αγκάλη μου Ήσυχα, ήσυχα να σφίξω τη ραχούα σου σφιχτά τζ’ αξαπόλητα Τζιαι να χώσω τη φάτσα μου μες τα λαιμούθκια τζιαι τες βουκκούες σου Ώστι να ποκάτσουν οι τρικυμίες μες τον νου σου Να μεν έσιει πιον τέρατα που κά’στο κρεβάτι σου Τζιαι να μου γελάς σγιαν ένα ποντικούι πονηρό Τζι άλλον που μματούθκια σιηστά, γελαστά τζιαι μπουκλούες μαυρούες να μεν θωρώ   Ίντα θεός γλυτζιής εν που ζωγράφισε έτσι μνήμες για λλόου μου; Ίντα μοίρα γρουσή εκεντήθην πας τ’όνομα μου; Πόθεν με ηύρες, Αχτίδα Εσύ, να με σηκώσεις που το σεντούτζιν μου; Την Τύχην μου τόσον Φωτεινήν εν την εκέρτισα, ήρτεν τζι ηύρεν με Κουπάνα με Κόρη, με την Αγάπην σου! Βουζούνα μου την με τα Ναζούθκια σου πας τη κκελλέ! Τζι έτσ

       Η απάντηση άμμαν με ρωτά ένας ξένος «πόθθεν είσαι;» τζυλά εύκολα που τον νουν τζιαι το στόμα μου: «είμαι κυπραίος». Βέβαια, οι εγγλέζοι τζιαι οι γερμανοί συνήθως έχουν follow - up question για τούντην απάντηση: «που το βόρειο/τούρκικο ή το νότιο/ελληνικό κομμάτι;». Τζιαι φκαίνει λλίο το γαίμα πας τη κκελλέ μου, αλλά μετά θυμούμαι ότι εν έχουμεν εξωτερική πολιτική σαν χώρα τζιαι ότι συζητείται περί κυπριακού εν αποκλειστικά σε πλαίσια εσσωτερικής κατανάλωσης, γενικά ο μέσος κυπραίος σκέφτεται πολλά locally , τζιαι εν φταίει ο καημένος ο ξένος που το μόνο που ξέρει για την Κύπρο εν ότι εν μοιρασμένη τζιαι ότι καφκαλατίζουν θκυό ΝΑΤΟϊκές χώρες για ένα λαλλαρόροτσον μες το νερό. Έτσι συνήθως απαντώ «η μητρική μου εν τα ελληνικά» τζιαι χαμογελώ τζιαι ότι θέλουν ας καταλάβουν.      Άμμαν με ρωτήσει κυπραίος πόθθεν είμαι, εν λίο πιό περίπλοκο. Συνήθως απαντώ «είμαι λεμεσιανός», τζιαμαί που γεννήθηκα τζιαι μεγάλωσα. Πιό σπάνια τζιαι αναλόγως το crowd , μπορεί να πω «είμαστε πρόσφυγε

       Έκατσα να σας εύρω ναμπου κάμνετε, ναμπου γράφετε, πως επροχωρήσαν οι ζωές σας, εσάς που ακολουθούσα τα μπλογκς σας τότε που ήταν ο Χριστός μιτσής. Κατ’αρχάς, εν θα με πιστέψετε, αλλά πραγματικά εν εκατάλαβα ότι η τελευταία φορά που εμπήκα να θκιεβάσω μπλογκς ήταν περίπου το 2014! Εγίναν τόσα πράματα στη ζωή μου που τότε, τζιαι ακόμα πάω τριφτός η αλήθκεια είναι, τζιαι μες το νου μου είχα ακόμα ο τάδε έτσι, η τάδε άλλωσπως. Ούτε. Καν. Κοντά. Άλλοι αλλάξετε χώρες, άλλοι εζευκαρώσετε, επαντρευτήκετε, εχωρίσετε, εκάμετε (τζιάλλα) κοπελλούθκια, εν έχω λόγια. Ίνταλως περνά ο τζιαιρός...      Εν μες τη ζωή τούτα ούλλα βέβαια, παντελώς αναμ ενόμενα για τους περισσότερους, αλλά διαφορετικά σκέφτεται κάποιος που εν στα εικοσι-τόσα του αρχές των 2010 s τζιαι διαφορετικά κάποιος στα τριαντα-τόσα του αρχές των 2020 s . Μετά που πανδημίες, λιμούς, λοιμούς τζιαι καταποντισμούς ειδικά, αλλάσσουν οι προτεραιότητες, εν είμαστεν πλέον διατεθειμένοι να θυσιάσουμε την ψυχική μας υγεία για καθωσπ

     Κάποτε γράφω συνειδητά τζιαι κάποτε σπουρτούν οι λέξεις που το στόμα μου τζι εν προκάμνω να τες συνάξω. Τζιαι για μια στιγμή φαίνουνται μου καλές, τζιαι ώριμες, τζιαι καλοψημένες. Τζι ύστερα πατώ το ευλοημένο το publish τζιαι καταλάβω ότι έφκαλα τες που το φούρνο της κκελλές μου ωμές τζιαι λασπωμένες, τζιαι κόφκεται η ανάσα μου τζιαι βουρώ να τα συνάξω, άμπα τζιαι προλάβει κανένας τζιαι δακκάσει τζιαι κορτατζιάσει με τούτα που θκιαβάζει. Άλλες φορές προσπαθώ να με πείσω πως εν εντάξει να θκιεβάζουν αθθρώποι ξένοι, μα που σε ξέρουν καλά -ξέρετε ποιοί είσατε-, τα σσώψυχα σου. Τζιαι κάποιες φορές, πιό σπάνια, τζιαι IRL γνωστοί σου.      Η τελευταία φορά που έκαμα τέθκοιο λεξο-μπάρμπεκιου ήταν στες εννιά του Μάρτη το 2012. 11 ολόκληρα χρόνια πριν. Πνιμένος μες το συναίσθημα, μες τες ορμόνες, τες αδικίες της ζωής. Τζιείνο το πράμα που εν σε χωρεί το πετσί σου. Αν το επέρασες ποττέ ξέρεις για ήντα πράμα μιλώ. Αν όι, ζηλεύκω σε... Τέλοσπαντων, στο μακρινό 2012 είχαμε έναν ωραίο commu