Catching Up

     Έκατσα να σας εύρω ναμπου κάμνετε, ναμπου γράφετε, πως επροχωρήσαν οι ζωές σας, εσάς που ακολουθούσα τα μπλογκς σας τότε που ήταν ο Χριστός μιτσής. Κατ’αρχάς, εν θα με πιστέψετε, αλλά πραγματικά εν εκατάλαβα ότι η τελευταία φορά που εμπήκα να θκιεβάσω μπλογκς ήταν περίπου το 2014! Εγίναν τόσα πράματα στη ζωή μου που τότε, τζιαι ακόμα πάω τριφτός η αλήθκεια είναι, τζιαι μες το νου μου είχα ακόμα ο τάδε έτσι, η τάδε άλλωσπως. Ούτε. Καν. Κοντά. Άλλοι αλλάξετε χώρες, άλλοι εζευκαρώσετε, επαντρευτήκετε, εχωρίσετε, εκάμετε (τζιάλλα) κοπελλούθκια, εν έχω λόγια. Ίνταλως περνά ο τζιαιρός...

    Εν μες τη ζωή τούτα ούλλα βέβαια, παντελώς αναμενόμενα για τους περισσότερους, αλλά διαφορετικά σκέφτεται κάποιος που εν στα εικοσι-τόσα του αρχές των 2010s τζιαι διαφορετικά κάποιος στα τριαντα-τόσα του αρχές των 2020s. Μετά που πανδημίες, λιμούς, λοιμούς τζιαι καταποντισμούς ειδικά, αλλάσσουν οι προτεραιότητες, εν είμαστεν πλέον διατεθειμένοι να θυσιάσουμε την ψυχική μας υγεία για καθωσπρεπισμούς, για καριέρες που εν απολαμβάννουμε, για σχέσεις που εν μας συμπληρώνουν, για τα θέλω των άλλων. Όπως θα έπρεπε που πάντα να ήταν, αλλά ας έν’ τζι έτσι...

    Τα καλά νέα πρώτα, η κυπριακή μπλογκόσφαιρα εν αποσυντέθηκε εντελώς, με κάποιο μαγικό τρόπο, υπάρχει ακόμα! Τα κακά νέα εν ότι πολλοί που τους παλιούς γνωστούς-άγνωστους αποσύρθηκαν τζιαι κάποιοι επέλεξαν να αποσύρουν τζιαι τα μπλογκς τους μαζί για να μεν μπορούμεν ούτε να αναπολούμεν πλέον! Εν θα πω ότι εν καταλάβω το σκεπτικό γιατί εν ναν ψέματα. Εσκέφτηκα το τζι εγώ αρκετές φορές, αλλά αποφάσισα να κρατήσω το cringey χαλαμαντουρούι μου για καμιά φορά που νιώθω μεγάλος τζιαι τρανός, για να θυμούμαι ποιός ήμουν τζιαι πόθθεν έρκουμαι, να μεν ξιππάζουμαι.

    Έκατσα που λαλείς, αγαπητέ αναγνώστη -εσύ ο ένας-, τζι εθκιέβασα πράματα που εγράψαν οι διαδικτυακοί μου φίλοι, που το 2012 περίπου ως τωρά. Τζιαι προς μεγάλη μου έκπληξη αντιλήφθηκα ότι πολλά πράματα που εσκέφτουμουν ή επέρνουν πρόσφατα, τότε ήταν άλλες οι προτεραιότητες, εποστάραν τα αγανακτισμένοι τζιαι αγανακτισμένες μπλογκερς πριν 10 χρόνια. Πράμαν που σημαίνει ότι η Κύπρος εν ίδια τζιαι σιειρότερη σε σχέση με πριν 10 χρόνια, ότι δεν αλλάσσει κάτι προς το καλλύττερο, ότι συνεχίζουν να μας θκιώχνουν στο εξωτερικό τζιαι ότι μόνο τουρίστες τζιαι λαμόγια έχουν θέση στην κυπριακή κοινωνία, αν είσαι κυπραίος που θέλει να προσφέρει – που έσιει ΑΝΑΓΚΗ να προσφέρει – κάτι στην πατρίδα του, ατύχησες, δεν μας κάμνεις, κάποιος ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που εσύ ένηξερεις. Tough luck, που λαλούν τζιαι στο χωρκό μου.

    Τέλοσπαντων, περί μπλογκς, εχάρηκα που ανακάλυψα τζιαι τζινούρκα (για μένα) μπλογκς που εν ήξερα πριν. Τζινούρκοι κόσμοι, τζινούρκες ψυχοσυνθέσεις για να ανακαλύψεις. Πάνω που ούλλα όμως σιαίρουμαι που υπάρχουν ακόμα μπλογκς που γράφουν στα κυπριακά. Αλλόναν πράμα που εν αξιώθηκε να μας δώκει η χώρα μας εν να εφεύρει ένα τρόπο, έστω τζιαι μισοδότζι, για να γράφουμε τούντες κραυγές που φκάλλουμε που το στόμα μας άμμαν βρεθούμαστε θκυό κυπραίοι ένα τόπο, αντί να προσποιούμαστε ότι μπορεί το καημένο το ελληνικό αλφάβητο να αποδώσει ούλλα τούντα έξτρα φωνήεντα που παράγει ο τσάρουκκας μας πας τούντον πελλόροτσο που ζούμεν. Που ζείτε δηλαδή, γιατί εμέναν ο τσάρουκκας μου φκάλλει κραυγές ξένες, βόρειες τζιαι παωμένες, δαμαί που είμαι.

Άτε, κανεί να σαλαβατώ για την Κύπρο τζι εξημερώσαμεν. Καλήν αντάμωσην.

 

- ḤAWE