Άλλωσπως Πλάσμαν

            Καμμιά φορά μπαίνω σε τζιείνο το trance, ένηξέρω πως άλλωσπως να το περιγράψω, που εν σκέφτουμαι απολύτως τίποτε. Ακούω. Θωρώ. Παρατηρώ. Κλειδώννει το δείν μου, σαν το λαωνικό που φερμάρει, πας σε ένα σημείο τυχαίο τζιαι μες το κρανίο μου επικρατεί... ηρεμία. Τζιείνη την ώρα μπορώ να πεταχτώ σε πολλά μακρινά μέρη. Πάντα όμως τούντα μέρη εν απόμακρα τζιαι ήσυχα, χωρίς σκέψεις, χωρίς το βάρος της καθημερινότητας. Απλά υπάρχω τζιαι ταξιδεύκω με το νου μου. Αν εφκήκες ποττέ σ’ένα βουνόν έναν δειλινόν ήσυχο τζιαι απλά έκατσες πας σε ένα ρότσο τζιαι ανάπνευσες αέρα καθαρό χωρίς να μιλάς, να νεκατώνεσαι, να γυρεύκεις το κινητό σου για να φκάλεις στόρυ το view... τζιείντο πράμα.

Την τελευταία φορά που μου εσυνέβηκεν τούτον έβαλε με σε σκέψεις, έκαμεν με να συνειδητοποιήσω πόσον ξένος είμαι. Ξένος. Άλλωσπως πλάσμαν. Όι ξεχωριστό. Όι ιδιαίτερο. Όι σημαντικόν ή αξιόλογον. Άλλωσπως. Πολλά ευρωπαίος για την Κύπρο, πολλά ανατολίτης για την Ευρώπη, πολλά ευγενικός, πολλά αδέξιος κοινωνικά, πολλά ειλικρινής, πολλά εγωκεντρικός, αλαφροΐσκιωτος, σοβαρός, απόλυτος, αφελής, προοδευτικός, εσωστρεφής. Ξένος. Παντού. Συνέχεια. Εχτός που τζιείνα τα τρία-τέσσερα πλάσματα με τα οποία εμεγάλωσα τζιαι εμοιράστηκα εμπειρίες που εκαθορίσαν ποιός είμαι σήμερα, τζιαι φυσικά τον Άθθρωπο μου, πολλά λλία άτομα μπορούν να με καταλάβουν τζιαι να με δουν μες τα μμάθκια για τζιείνο που είμαι. Τζιαι πολλά άτομα που με αγαπούν τζιαι που τα αγαπώ δυσκολεύκουνται να με κατανοήσουν. Εν θα μιλήσω καν για τους πολλούς γνωστούς με τους οποίους εν ανταλλάσσεις καν μιαν πρόταση που την εννοείς. Θέλω μια φορά να νιώσω ότι μπορώ να πω μιαν * ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ * μου σκέψη τζιαι να ξέρω ότι εν να προσγειωθεί μες το νου του συνομιλητή μου. Ο αθθρώπινος νους λαχταρά πραγματικήν επαφή τζιαι κατανόηση τζιαι βάθος, ονειρεύκεται ωκεανούς απύθμενους σαν πλατσιουρίζει μες τα ρηχά του, δίχα τζύμματα, να κάμνει καστρούθκια πας τον άμμον.  Το να είσαι ενήλικας πολλές φορές σημαίνει απλά ότι αποφεύγεις να εκφράζεις τζιείνο που σκέφτεσαι γιατί εξανάζησες το σκηνικό τζιαι ξέρεις σε ίντα συζητήσεις εν να αναγκαστείς να περιπέσεις που ‘ννα σύρνεις αυκά πας τον τοίχο.

Ένηξέρω τι να νιώσω για τούτον εκτός που Ξένος. Τζιαι κάποιες φορές -ελάχιστες αλλά πραγματικές- το μοναδικό σιέρι που την ώρα που το χρειάζουμαι γίνεται να με κρατά σφιχτά εν το δικό μου, τζιείνη την στιγμήν είμαι ο μοναδικός μου φίλος. Ξενοφίλιος. Έπιασ’το; Τζιαι άμμαν νιώθω πως είμαι ο μοναδικός άθθρωπος που στέκεται δίπλα μου πρέπει να γράψω. Μπλογκ, μουσική, διάλογο, σχέδια, κάτι. Πρέπει να πλάσω κάτι με τα σιέρκα μου, να γεννήσω κάτι που μες το νου μου που εν υπήρχεν πριν. Τζιαι κάπως έτσι γεμώνουν τα μπλογκς, τα μπλοκκούθκια, τζιαι οι δίσκοι με μούζες τζιαι γραμμές τζιαι λόγια τζιαι φασαρίες αλλά ταυτόχρονα φτζιερώννει η τζιεφαλή μου τζιαι πνάζω. Σίουρα έσιει πολλούς σαν εμένα τζιαμαί έξω που βιώννουν τα ίδια. Ελπίζω, τουλάχιστον, ότι εν είμαι εντελώς εξωγήινος τζιαι έσιει τζι άλλους σαν εμένα. Στην απομονώση μου όμως νιώθω πως εν ανήκω πούποτε. Γι’αυτόν τζιαι υπάρχει τούντο κείμενο τωρά για να το θκιεβάσεις εσύ τζιαι να πεις «ίντα πελλάρες λαλεί τούτος τωρά» τζιαι να συνεχίσεις την μέρα σου, με τα καλά της τζιαι τα κακά της, την ρουτίνα σου τζιαι τες τυπικές τες σκέψεις που έρκουνται μαζίν της. Χαλάλιν, εφτζιέρωσα την κκελλέ μου για σήμερα, ως αύριον νηνεμία τζιαι μετά πάλαι που την αρκήν. Σταγόνα-σταγόνα να βρέσιει ζόφο πας την ψυσιή μου ως πάρατζιει.

 

- ḤAWE