Κοντεμπλάριο

               Καμμιά φορά μπαίνω σε τζιείνο το trance , ένηξέρω πως άλλωσπως να το περιγράψω, που εν σκέφτουμαι απολύτως τίποτε. Ακούω. Θωρώ. Παρατηρώ. Κλειδώννει το δείν μου, σαν το λαωνικό που φερμάρει, πας σε ένα σημείο τυχαίο τζιαι μες το κρανίο μου επικρατεί... ηρεμία. Τζιείνη την ώρα μπορώ να πεταχτώ σε πολλά μακρινά μέρη. Πάντα όμως τούντα μέρη εν απόμακρα τζιαι ήσυχα, χωρίς σκέψεις, χωρίς το βάρος της καθημερινότητας. Απλά υπάρχω τζιαι ταξιδεύκω με το νου μου. Αν εφκήκες ποττέ σ’ένα βουνόν έναν δειλινόν ήσυχο τζιαι απλά έκατσες πας σε ένα ρότσο τζιαι ανάπνευσες αέρα καθαρό χωρίς να μιλάς, να νεκατώνεσαι, να γυρεύκεις το κινητό σου για να φκάλεις στόρυ το view ... τζιείντο πράμα. Την τελευταία φορά που μου εσυνέβηκεν τούτον έβαλε με σε σκέψεις, έκαμεν με να συνειδητοποιήσω πόσον ξένος είμαι. Ξένος. Άλλωσπως πλάσμαν. Όι ξεχωριστό. Όι ιδιαίτερο. Όι σημαντικόν ή αξιόλογον. Άλλωσπως. Πολλά ευρωπαίος για την Κύπρο, πολλά ανατολίτης για την Ευρώπη, πολλά ευγενικός, πολλά αδέξιος κοιν

 Ίντα θερκόν ανήμερον η μοναξιά Ήσυχα τζι αθόρυβα ποκλούθεται μες τ’αντζιά σου Χώννεται τζιαι κάμνει υπομονήν μες το σσωβλάντζιν σου, ώστι ν’άρτει η ώρα της ν’αναστηθεί Να τυλίξει την καρκιά σου μες τη χούφταν της   Τζ’ίντα πεθύμησα να σφίξω τες μιλλούες σου μες την αγκάλη μου Ήσυχα, ήσυχα να σφίξω τη ραχούα σου σφιχτά τζ’ αξαπόλητα Τζιαι να χώσω τη φάτσα μου μες τα λαιμούθκια τζιαι τες βουκκούες σου Ώστι να ποκάτσουν οι τρικυμίες μες τον νου σου Να μεν έσιει πιον τέρατα που κά’στο κρεβάτι σου Τζιαι να μου γελάς σγιαν ένα ποντικούι πονηρό Τζι άλλον που μματούθκια σιηστά, γελαστά τζιαι μπουκλούες μαυρούες να μεν θωρώ   Ίντα θεός γλυτζιής εν που ζωγράφισε έτσι μνήμες για λλόου μου; Ίντα μοίρα γρουσή εκεντήθην πας τ’όνομα μου; Πόθεν με ηύρες, Αχτίδα Εσύ, να με σηκώσεις που το σεντούτζιν μου; Την Τύχην μου τόσον Φωτεινήν εν την εκέρτισα, ήρτεν τζι ηύρεν με Κουπάνα με Κόρη, με την Αγάπην σου! Βουζούνα μου την με τα Ναζούθκια σου πας τη κκελλέ! Τζι έτσ

       Η απάντηση άμμαν με ρωτά ένας ξένος «πόθθεν είσαι;» τζυλά εύκολα που τον νουν τζιαι το στόμα μου: «είμαι κυπραίος». Βέβαια, οι εγγλέζοι τζιαι οι γερμανοί συνήθως έχουν follow - up question για τούντην απάντηση: «που το βόρειο/τούρκικο ή το νότιο/ελληνικό κομμάτι;». Τζιαι φκαίνει λλίο το γαίμα πας τη κκελλέ μου, αλλά μετά θυμούμαι ότι εν έχουμεν εξωτερική πολιτική σαν χώρα τζιαι ότι συζητείται περί κυπριακού εν αποκλειστικά σε πλαίσια εσσωτερικής κατανάλωσης, γενικά ο μέσος κυπραίος σκέφτεται πολλά locally , τζιαι εν φταίει ο καημένος ο ξένος που το μόνο που ξέρει για την Κύπρο εν ότι εν μοιρασμένη τζιαι ότι καφκαλατίζουν θκυό ΝΑΤΟϊκές χώρες για ένα λαλλαρόροτσον μες το νερό. Έτσι συνήθως απαντώ «η μητρική μου εν τα ελληνικά» τζιαι χαμογελώ τζιαι ότι θέλουν ας καταλάβουν.      Άμμαν με ρωτήσει κυπραίος πόθθεν είμαι, εν λίο πιό περίπλοκο. Συνήθως απαντώ «είμαι λεμεσιανός», τζιαμαί που γεννήθηκα τζιαι μεγάλωσα. Πιό σπάνια τζιαι αναλόγως το crowd , μπορεί να πω «είμαστε πρόσφυγε