Απόλυτος

Ένηξέρω αν ήταν πάντα έτσι, στην Κύπρο, στην Ευρώπη, στον κόσμο γενικά, αλλά εξύπνησα μιαν ημέρα τζιαι εσυνειδητοποίησα πόσο συχνά, πλέον, μιαν ΑΠΟΨΗΝ που μπορεί να έχουμεν μες τον νού μας, θεωρούμεν την απόλυτη. Την μιαν τζιαι μοναδικήν, αδιαμφισβήτητην αλήθκεια, που ισχύει καθολικά· παντού τζιαι για ούλλους. Οι άντρες εν έτσι, οι γεναίτζιες εν άλλωσπως· οι νέοι κάμνουν έτσι, οι γέροι άλλωσπως· οι ευρωπαίοι έτσι, οι ασιάτες άλλωσπως· οι δικοί μας έτσι, οι άλλοι άλλωσπως. Καμιά διάκριση, καμιά ατομικότητα, καμιά μέση γραμμή. Πάντα άσπρον ή μαύρο, ποττέ γκρίζο. Επικοινωνούσαμεν ποττέ καλλύττερα σαν αθθρώποι; Εν αθθυμούμαι...

Πως μπορεί κάποιος να γενικεύκει με τόσην ευκολία, τόσον άμεσα, τόσον απόλυτα; Μιλώ πάντα για πράματα που εν απόψεις, που εν έχουν επιστημονικήν αλήθκεια. Έσιει πολλά θέματα που μπορεί ναν κοντροβέρσιαλ τζιαι να συζηθκιούνται ΣΑΝΝΑ τζιαι εν απόψεις, τα εμβόλια, η ομοιοπαθητική, αν υπάρχει «η θεραπεία του καρκίνου», αλλά τούτα εν απαντημένα ξεκάθαρα τζιαι μετρημένα. Αν κάποιος εν καταλάβει, εν πρόβλημα του. Για θέματα πολιτικής όμως, φέρνω ένα παράδειγμα, εν έσιει σωστό τζιαι λάθος, ώστι να δοκιμάσεις μιαν πρόταση τζιαι να μετρήσεις την «επιτυχία» της ως προς το τι εσχεδιάστηκε να λύσει βάσει προσυνεννοημένων, μετρήσημων δεικτών. Για την λύση του κυπριακού για παράδειγμα, κανένας εν μπορεί να πει ΣΙΟΥΡΑ, πως θα αντιδράσει ο καθένας σε μιαν ενδεχόμενη λύση ΔΔΟ, σε μιαν ενδεχόμενη διχοτόμηση, σε μιαν ενδεχόμενη προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Μπορεί να κάμει κάποιες βάσιμες προβλέψεις, αλλά εν υπάρχουν μαθηματικά για τα αισθήματα (ακόμα). Πως μπορεί κάποιος ΜΕ ΕΜΠΑΘΕΙΑ να μισά τον γείτοναν του, τον συνάδελφον του, τον θκειόν του, γιατί πιστεύκει σε κάτι άλλο που τζιείνο που πιστεύκει ο ίδιος, κάτι που εν καθαρά θεωρητικό; Πότε εσταμάτησεν ο διάλογος ναν επιλογή τζιαι απλά στήννουμεν την ο ένας του άλλου πίσω που το καντούνι για να τον αποδείξουμε λάθος; Πότε εσταματήσαμεν να ακούμε τζιαι απλά περιμένουμε την σειρά μας για να πούμε την ατάκα μας; Μιαν ατάκα που υπεραπολουστεύκει, που εν ξεκάθαρα ψέματα, που φορτώνει συναισθήματα τζιείνον που την ακούει, απλά τζιαι μόνο για να πιάμεν ένα χειροκρότημα για θκυό δευτερόλεπτα, να μας συμπαθήσουν (τζια να μας ψηφήσουν) τζιείνοι που ήδη συμφωνούν μαζί μας τζιαι να μας μισήσουν τζιείνοι που ήδη διαφωνούν. Υπήρξεν ποττέ πραγματικός διάλογος; Μιλώ λλίο, μετά σταματώ για λλίο τζιαι ακούω, σκέφτουμαι πριν να απαντήσω; Εν αθθυμούμαι...

Λείπει μου να συζητώ με αθθρώπους που έχουν μετριοπαθείς απόψεις. Που συμφωνούν με κάτι τζιαι διαφωνούν με κάτι άλλο τζιαι καταλάβουν ότι εν ούλλα γκρίζα, όι ασπρόμαυρα. Λείπει μου να δω έναν πολιτικό με άποψη μεν, μετριοπαθή δε (που να έσιει περίπτωση να εκλεγεί σε οποιδήποτε αξίωμα) αντί κάποιων ακραίων ή κάποιων απολιτίκ, που μιλούν παραπάνω που τζιαμαί που δικαιούνται ή που κρύφουν μες το πετσί τους ώστι να περάσει το σκάνδαλο τούντης εφτομάδας, που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα ή που τους φταίν πάντα οι άλλοι αλλά ποττέ οι ίδιοι. Πότε εγίναμεν τόσο ρηχοί σαν κοινωνία; Είχαμε ποττέ ποιό βαθκειές σκέψεις τζιαι συζητήσεις; Εν αθθυμούμαι...

Εστιάζω παραπάνω στα πολιτικά, αλλά κρίνοντας που τα συμβάντα των τελευταίων ημερών, έχουμεν πολλά να συζητήσουμε. Τη θέση της γεναίκας στην κοινωνία, το rape culture, την ατιμωρησία τζιαι την de facto εκκλησιαστικήν ασυλία, το κοσμικό κράτος, τον συστημικό ρατσισμό, την αποδοχή της ιστορίας της κοινότητας μας τζιαι πολλά πολλά άλλα. Αλλά με ΔΙΑΛΟΓΟ. Ακούω σε τζιαι ακούεις με, όι φεμινιστής εναντίον σιωβινιστή, αναρχικός εναντίον απολυταρχικού, θρήσκος εναντίον άθεου, αριστερός εναντίον δεξιού τζιαι πάει λέγοντας. Το μόνο που με τρομάζει εν πως σε μιαν κοινωνία που πλέον ζει που σόσιαλ μίντια ποστ σε σόσιαλ μίντι ποστ, η υπομονή τζιαι η κατανόηση για συζήτηση έννεν πλεον διαθέσιμη...